به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «بدن به‌مثابۀ شیء سینمایی» نوشتۀ لزلی استرن به‌تازگی با ترجمۀ صالح نجفی توسط نشر لگا منتشر و راهی بازار نشر شده است. این‌کتاب ششمین‌عنوان از مجموعۀ «کینو_آگورا» است که این‌ناشر با سرپرستی مازیار اسلامی منتشر می‌کند.
لزلی استرن نویسندۀ این‌کتاب، استاد دانشکدۀ هنرهای بصری در دانشگاه کالیفرنیا در سندیگو است. او نویسندۀ کتاب‌های «ارتباط اسکورسیزی و کتاب سیگاری‌ها» و یکی از ویراستاران کتاب «والۀ تو شدن: جستارهایی درباره سینما و اجرا» است. آثار او درحدفاصل حیطۀ رشته‌های مختلف حرکت می‌کند، هم شامل نظریه می‌شود هم تولیدهای غیرنظری. او نوشته‌های فراوانی در حوزه‌های فیلم، اجرا، عکاسی، تاریخ فرهنگ و فمینیسم منتشر کرده‌است. جستارهایش در نشریه‌هایی چون اسکرین، M/F، camera obscura، Film Reader، Image Forum (به زبان ژاپنی)، Trafic (به زبان فرانسه)، Emergences و Critical Inquiry منتشر شده‌اند.
کندوکاوی باریک‌بین و جهان‌شمول
کتاب «بدن به‌مثابۀ شیء سینمایی» کندوکاوی باریک‌بین و جهان‌شمول دربارۀ موضعِ به‌ظاهر موحشِ بازنمایی بدن‌های مرده و کالبدهای بی‌جان در سینماست تا نویسنده «مسائل نظریه و نقد فمینیستی فیلم، نظریۀ روایت، مسائل فلسفۀ معاصر، معنای بازیگری در سینما و بسیاری موضوع‌های دیگر» را با نگرشی نقادانه در کتاب به بحث بگذارد. لزلی استرن برای این منظور فیلم‌ها و فیلمسازان گوناگونی را در تحلیل خود جا داده است: ژان‌لوک گُدار، آلفرد هیچکاک، اورسن ولز، میکل‌آنجلو آنتونیونی، جان فُرد، انیِس واردا و توماس گُتیِرِس آلِئا، فیلمساز فقید کوبایی، و بسیاری فیلم و فیلمساز دیگری در این بین.
با این‌وجود نویسندۀ کتاب پیش‌رو، برای پیشبرد بحث‌هایش بر سه فیلم تمرکز دارد و به جزئیات آن‌ها می‌پردازد: واپسین فیلمی که ماکس اُفولس در هالیوود ساخت، لحظۀ غفلت (۱۹۴۹) با نقش‌آفرینی جون بِنِت؛ فیلم استرالیاییِ داستان ژاپنی (۲۰۰۳) ساختۀ کارگردان زن استرالیایی سو بروکس؛ و خانه‌به‌دوش (۱۹۸۵) ساخته انیِس واردا.
استرن در هر گامی که برمی‌دارد صدایی منحصربه‌فرد و سبک تحریری شخصی و شاعرانه در کار می‌کند که حاصل فهم دقیق فلسفۀ مدرن، از جمله مارتین هایدگر و برونو لاتور، و دلدادگی عمیق به همۀ اشیای سینمایی، اعم از مرده و زنده، است.
