۱۳ تیر
فیلم به‌مثابۀ فلسفه
نوشتۀ توماس ای. وارتنبرگ ترجمۀ نسترن حسینی‌نژاد قرن بیست‌و‌یکم شاهد رشد روزافزون توجه فلسفی به فیلم‌ها در میان فیلسوفان و نظریه پردازان فیلم است که طیف گسترده‌ای از ژانرها و دوره‌های فیلم‌ها را سزاوار این توجه می‌گرداند. تحقق این امر تا اندازه‌ای مرهون روند آشناسازی دانشجویان با فلسفه از طریق فیلم است، در واقع اساتید […]
![.
#ادبیات_داستانی_نشر_لگا
○ من هنوز دراز کشیده بودم، اما روی دو آرنجم تکیه کرده بودم. برونو به من نزدیک شد، او را بهزور کنار زدم، و با ناراحتی زیرِلب غریدم: «تو را دوست ندارم، چطور باید این را حالیت کنم؟» او خجالت کشید و بلند شد. با صدای آهستهای گفت: «حتی یک ذره هم مرا دوست نداری؟» سعی کردم برایش توضیح دهم که دوستداشتن چیزی نیست که بشود آن را اندازهگیری کرد. گفتم: «زیبایی و یا دوستداشتن را نمیشود با کمتر و بیشتر سنجید، موضوع این است که بعضی آدمها برایم جذابند و بعضی نیستند، ربطی هم به اینکه آنها واقعاً چهجور آدمهایی هستند ندارد.»
«مرا دوست نداری؟» .
با بیقراری گفتم: «نه.»
اما بهمحض اینکه «نه» را گفتم زدم زیر گریه، و در همان حال منمنکنان چیزهایی شبیه به این گفتم: «ببین چطور بیدلیل گریه میکنم، من آدم احمقی هستم، ارزش اینکه وقتت را با من تلف کنی ندارم.»
با سرانگشتانش گونههایم را نوازش کرد و دوباره سعی کرد مرا در آغوش گیرد و زیرِلب گفت: میخواهم هدایای زیادی به تو بدهم، استحقاقش را داری، تو خیلی زیبایی. با عصبانیت خود را کنار کشیدم و در تاریکی با صدایی خشن فریاد زدم: «لی لا همین الان برگرد، میخواهم به خانه بروم.» [از رمان داستان یک نام جدید] .
.
○ «دوست اعجوبۀ من» [کتاب اول] .
○ «داستان یک نام جدید» [کتاب دوم] .
○ آثار اِلنا فرانته (از مجموعۀ چهارگانۀ ناپلی)
○ ترجمۀ فریده گوینده
#ادبیات_داستانی
#النا_فرانته
#چهارگانه_ناپلی
#دوست_اعجوبه_من
#داستان_یک_نام_جدید
#فریده_گوینده
#کتاب_رمان#ترجمه_رمان
#رمان#رمان_ایتالیایی
#رمان_خارجی#رمان_ترجمه
#کتاب_داستان#داستان
#داستان_خارجی](http://scontent-frt3-2.cdninstagram.com/vp/22dd5424a3a4146cabd3958d513193b2/5DF86DBF/t51.2885-15/e35/c157.0.766.766a/s320x320/67840696_126297865301143_6850458263737073920_n.jpg?_nc_ht=scontent-frt3-2.cdninstagram.com ".
#ادبیات_داستانی_نشر_لگا
○ من هنوز دراز کشیده بودم، اما روی دو آرنجم تکیه کرده بودم. برونو به من نزدیک شد، او را بهزور کنار زدم، و با ناراحتی زیرِلب غریدم: «تو را دوست ندارم، چطور باید این را حالیت کنم؟» او خجالت کشید و بلند شد. با صدای آهستهای گفت: «حتی یک ذره هم مرا دوست نداری؟» سعی کردم برایش توضیح دهم که دوستداشتن چیزی نیست که بشود آن را اندازهگیری کرد. گفتم: «زیبایی و یا دوستداشتن را نمیشود با کمتر و بیشتر سنجید، موضوع این است که بعضی آدمها برایم جذابند و بعضی نیستند، ربطی هم به اینکه آنها واقعاً چهجور آدمهایی هستند ندارد.»
«مرا دوست نداری؟» .
با بیقراری گفتم: «نه.»
اما بهمحض اینکه «نه» را گفتم زدم زیر گریه، و در همان حال منمنکنان چیزهایی شبیه به این گفتم: «ببین چطور بیدلیل گریه میکنم، من آدم احمقی هستم، ارزش اینکه وقتت را با من تلف کنی ندارم.»
با سرانگشتانش گونههایم را نوازش کرد و دوباره سعی کرد مرا در آغوش گیرد و زیرِلب گفت: میخواهم هدایای زیادی به تو بدهم، استحقاقش را داری، تو خیلی زیبایی. با عصبانیت خود را کنار کشیدم و در تاریکی با صدایی خشن فریاد زدم: «لی لا همین الان برگرد، میخواهم به خانه بروم.» [از رمان داستان یک نام جدید] .
.
○ «دوست اعجوبۀ من» [کتاب اول] .
○ «داستان یک نام جدید» [کتاب دوم] .
○ آثار اِلنا فرانته (از مجموعۀ چهارگانۀ ناپلی)
○ ترجمۀ فریده گوینده
#ادبیات_داستانی
#النا_فرانته
#چهارگانه_ناپلی
#دوست_اعجوبه_من
#داستان_یک_نام_جدید
#فریده_گوینده
#کتاب_رمان#ترجمه_رمان
#رمان#رمان_ایتالیایی
#رمان_خارجی#رمان_ترجمه
#کتاب_داستان#داستان
#داستان_خارجی")
![.
○ هر کدام از چهار فیلم نخست ترنس مالیک [زمینهای بایر، روزهای بهشت، خط باریک سرخ و جهان نو] به دورۀ بسیار متفاوتی از تاریخ امریکا میپردازد و از طریق مجموعهای از کشمکشها، که از اصل ماجرای شکلگیری امريکای مدرن در سدۀ هفدهم در فیلم «جهان نو» شروع میشود و تا اوج ستایش اغراق آمیز تسلط فرهنگی امریكا در دهۀ ۱۹۶۰ در «زمینهای بایر» را دربر میگیرد، ردپای خشونت را در گذشتۀ تاریخی این سرزمین دنبال می کند. این کشمکشها نسلی، سیاسی، نظامی یا خانوادگیاند و میتوانند در سطحی جهانی یا محلی مهم باشند. این کشمکشها همواره داستانهایی آشنا، در برخی موارد مشهور، مبتنی بر رویدادهای واقعی یا دست کم بازشناختنی هستند. کشمکش سرانجام به شکل خشونت بیان میشود اما فیصله نمییابد.
با توجه به کمالگرایی مالیک و توجه دقیق او به همۀ جوانب و جزئیات آثارش، چندان تعجبآور نیست که در مدت سی وهفت سال تنها چهار فیلم ساخته است. چیزی که بیش از همه مایۀ تعجب است این است که مالیک پیوسته در تمام این سالها، ولی نه بهطور مداوم، بهعنوان فیلم نامهنویس و تهیهکننده حضور فعالی در صنعت فیلم داشته است. اما به آسانی میتوان دید که این تولیدات، در مقایسه با فیلمهایی که خودش نوشته و کارگردانی کرده، شکل زمینیتر و دنیویتری دارند.
فیلمهای مالیک فوقالعاده متفاوت هستند. طرز برخورد او حتی با برخی موضوعات و عناصر یکسان از فیلمی به فیلم دیگر بسیار متفاوت بوده است. شاید بتوان از کارنامۀ سینمایی مالیک یک جهانبینی زیباشناختی کلی بیرون کشید، ولی انجام چنین کاری، آن گونه که برخی منتقدین و مفسرین گمان میکنند، چندان ساده نیست.
.
#ترنس_مالیک_فیلم_و_فلسفه
#تامس_تاکر_و_استوارت_کندال
.
.
.
#ترنس_مالیک
#حسام_الدین_موسوی
#نشر_لگا
#جهان_نو#زمینهای_بایر#روزهای_بهشت#خط_باریک_سرخ#کتاب_سینمایی
#سینما_فلسفه#کارگردان#سینمای_آمریکا#فیلم_سینمایی#فیلمهای_خوب](http://scontent-frt3-2.cdninstagram.com/vp/7c3ce1323c5dbd26f50be0ee7054bc42/5E1360BC/t51.2885-15/e35/s320x320/66685143_513288689444194_4566311680342207118_n.jpg?_nc_ht=scontent-frt3-2.cdninstagram.com ".
○ هر کدام از چهار فیلم نخست ترنس مالیک [زمینهای بایر، روزهای بهشت، خط باریک سرخ و جهان نو] به دورۀ بسیار متفاوتی از تاریخ امریکا میپردازد و از طریق مجموعهای از کشمکشها، که از اصل ماجرای شکلگیری امريکای مدرن در سدۀ هفدهم در فیلم «جهان نو» شروع میشود و تا اوج ستایش اغراق آمیز تسلط فرهنگی امریكا در دهۀ ۱۹۶۰ در «زمینهای بایر» را دربر میگیرد، ردپای خشونت را در گذشتۀ تاریخی این سرزمین دنبال می کند. این کشمکشها نسلی، سیاسی، نظامی یا خانوادگیاند و میتوانند در سطحی جهانی یا محلی مهم باشند. این کشمکشها همواره داستانهایی آشنا، در برخی موارد مشهور، مبتنی بر رویدادهای واقعی یا دست کم بازشناختنی هستند. کشمکش سرانجام به شکل خشونت بیان میشود اما فیصله نمییابد.
با توجه به کمالگرایی مالیک و توجه دقیق او به همۀ جوانب و جزئیات آثارش، چندان تعجبآور نیست که در مدت سی وهفت سال تنها چهار فیلم ساخته است. چیزی که بیش از همه مایۀ تعجب است این است که مالیک پیوسته در تمام این سالها، ولی نه بهطور مداوم، بهعنوان فیلم نامهنویس و تهیهکننده حضور فعالی در صنعت فیلم داشته است. اما به آسانی میتوان دید که این تولیدات، در مقایسه با فیلمهایی که خودش نوشته و کارگردانی کرده، شکل زمینیتر و دنیویتری دارند.
فیلمهای مالیک فوقالعاده متفاوت هستند. طرز برخورد او حتی با برخی موضوعات و عناصر یکسان از فیلمی به فیلم دیگر بسیار متفاوت بوده است. شاید بتوان از کارنامۀ سینمایی مالیک یک جهانبینی زیباشناختی کلی بیرون کشید، ولی انجام چنین کاری، آن گونه که برخی منتقدین و مفسرین گمان میکنند، چندان ساده نیست.
.
#ترنس_مالیک_فیلم_و_فلسفه
#تامس_تاکر_و_استوارت_کندال
.
.
.
#ترنس_مالیک
#حسام_الدین_موسوی
#نشر_لگا
#جهان_نو#زمینهای_بایر#روزهای_بهشت#خط_باریک_سرخ#کتاب_سینمایی
#سینما_فلسفه#کارگردان#سینمای_آمریکا#فیلم_سینمایی#فیلمهای_خوب")
![.
○ بررسی کتاب «متفکران بزرگ زیباییشناسی» در روزنامه شرق (۱۳۹۸/۰۵/۰۸)
_ رضا رحمتی راد.
«متفکران بزرگ زیباشناســی» مجموعه مقالاتی اســت درباره زیباشناسی و فلسفه هنر که به بررسی آرای فیلســوفانی از دوران باســتان و قرون وسطی تــا قرنهــای ۱۸، ۱۹ و ۲۰ میپردازد. الســاندرو جوانلی، گردآورنده و ویراســتار کتــاب، در مقدمه از لزوم آشــنایی با تحول تاریخی مفهوم زیباشناسی و تفاوتها و شباهتهای آن با فلسفه هنر میگوید و ضمن اشــاره به ماهیت مستقل ۱۸مقاله کتابش که میتوان هریــک را جداگانه خواند، فصلها را به پنج بخش کلی تقســیم میکند: زیباشناسی باستان (افلاطون و ارســطو)؛ زیباشناســی قرون وســطی؛ دوره جدیــد (هیوم و کانت) ؛ قــرن نوزدهم (هگل، شوپنهاور و نیچه)؛ و قرن بیستم.
فصــل اول کتــاب با ردکــردن دو تصــور رایج از افلاطــون آغاز میشــود: یکــی اینکه او شــعر را در جمهــوری آرمانی خویش قدغن کــرده و دیگر اینکه هنر را اساساً بازنمایی دانســته است. غنیترین منبع زیباشناســی افلاطون در رسالۀ «جمهوری» آمده؛ در دو بحث مبســوط راجع به هنرها. قطعههای مرتبط با بحث زیباشناســی در کتابهای دوم و سوم رسالۀ «جمهوری» از نقش داستانهای شاعرانه در تربیت حاکمــان دولتشــهر آغــاز میشود و در نهایت به موســیقی و دیگر هنرها و صنایع دســتی میپردازد. افلاطــون ضمن اشــاره بــه نیــروی داستانها در شــکل دادن به ســیرت آدمها و نحوه ادراک جهان و نحوه واکنش عاطفی آدمها به جهان، فرق میگذارد بین داستانهای شاعرانهای که نقش تربیتی دارند و داستانهای زیان بار. او میخواهد داستانها را به داستانهای ســودمند محدود کند؛ «داستانهایی که درباره خدایان و قهرمانــان و آن نوع زندگی که قرین ســعادت میشود نه خلاف واقع بلکه راست بگویند؛ داستانهایی که بیانگر نگرشهای مناسب به زندگی و مرگ باشند، یا دست کم نگرشهای گمراه کننده را در دهان شخصیتهایی بگذارند که سرمشق نیستند.« اما در کتاب دهم «جمهوری» نگرش افلاطون منفیتر از اینها میشود. او اکثر شعرها را رد میکند و نتیجه میگیرد که هنر قادر نیســت بیانگر حقیقت باشــد یا واقعیــت را بازنماید، هرچند خود از زبان شــخصیت ســقراط اعتراف میکند که از این شعرها لذت عظیم میبرد. به گفته نویسنده این مقاله، افلاطون در اثبات ناتوانی معرفت شــناختی و نیروی به زعم او فسادآور هنرها برهانهایی ارائه میکند که، موافقشان باشیم یا نه، باید در مقام مدافعان دیدگاهی پذیراتر به هنرها بدانها جواب دهیم. .
.
[متن کامل در سایت نشر لگا: www.legapress.ir]
#زیباشناسی](http://scontent-frt3-2.cdninstagram.com/vp/166fd42f5def6c818657ca86ba4f8ce5/5DEF88B8/t51.2885-15/e35/c0.100.800.800/s320x320/67391400_185121359183433_3717178995358822368_n.jpg?_nc_ht=scontent-frt3-2.cdninstagram.com ".
○ بررسی کتاب «متفکران بزرگ زیباییشناسی» در روزنامه شرق (۱۳۹۸/۰۵/۰۸)
_ رضا رحمتی راد.
«متفکران بزرگ زیباشناســی» مجموعه مقالاتی اســت درباره زیباشناسی و فلسفه هنر که به بررسی آرای فیلســوفانی از دوران باســتان و قرون وسطی تــا قرنهــای ۱۸، ۱۹ و ۲۰ میپردازد. الســاندرو جوانلی، گردآورنده و ویراســتار کتــاب، در مقدمه از لزوم آشــنایی با تحول تاریخی مفهوم زیباشناسی و تفاوتها و شباهتهای آن با فلسفه هنر میگوید و ضمن اشــاره به ماهیت مستقل ۱۸مقاله کتابش که میتوان هریــک را جداگانه خواند، فصلها را به پنج بخش کلی تقســیم میکند: زیباشناسی باستان (افلاطون و ارســطو)؛ زیباشناســی قرون وســطی؛ دوره جدیــد (هیوم و کانت) ؛ قــرن نوزدهم (هگل، شوپنهاور و نیچه)؛ و قرن بیستم.
فصــل اول کتــاب با ردکــردن دو تصــور رایج از افلاطــون آغاز میشــود: یکــی اینکه او شــعر را در جمهــوری آرمانی خویش قدغن کــرده و دیگر اینکه هنر را اساساً بازنمایی دانســته است. غنیترین منبع زیباشناســی افلاطون در رسالۀ «جمهوری» آمده؛ در دو بحث مبســوط راجع به هنرها. قطعههای مرتبط با بحث زیباشناســی در کتابهای دوم و سوم رسالۀ «جمهوری» از نقش داستانهای شاعرانه در تربیت حاکمــان دولتشــهر آغــاز میشود و در نهایت به موســیقی و دیگر هنرها و صنایع دســتی میپردازد. افلاطــون ضمن اشــاره بــه نیــروی داستانها در شــکل دادن به ســیرت آدمها و نحوه ادراک جهان و نحوه واکنش عاطفی آدمها به جهان، فرق میگذارد بین داستانهای شاعرانهای که نقش تربیتی دارند و داستانهای زیان بار. او میخواهد داستانها را به داستانهای ســودمند محدود کند؛ «داستانهایی که درباره خدایان و قهرمانــان و آن نوع زندگی که قرین ســعادت میشود نه خلاف واقع بلکه راست بگویند؛ داستانهایی که بیانگر نگرشهای مناسب به زندگی و مرگ باشند، یا دست کم نگرشهای گمراه کننده را در دهان شخصیتهایی بگذارند که سرمشق نیستند.« اما در کتاب دهم «جمهوری» نگرش افلاطون منفیتر از اینها میشود. او اکثر شعرها را رد میکند و نتیجه میگیرد که هنر قادر نیســت بیانگر حقیقت باشــد یا واقعیــت را بازنماید، هرچند خود از زبان شــخصیت ســقراط اعتراف میکند که از این شعرها لذت عظیم میبرد. به گفته نویسنده این مقاله، افلاطون در اثبات ناتوانی معرفت شــناختی و نیروی به زعم او فسادآور هنرها برهانهایی ارائه میکند که، موافقشان باشیم یا نه، باید در مقام مدافعان دیدگاهی پذیراتر به هنرها بدانها جواب دهیم. .
.
[متن کامل در سایت نشر لگا: www.legapress.ir]
#زیباشناسی")
