کارهای تجربی «سالوادور دالی» با پروژکتورها در پاریس
این عکس از نقاش سورئالیست، «سالوادور دالی»، توسط عکاس برجستۀ مجله «LIFE»، «فیلیپ هالسمن» گرفته شده که تا ژانویه ۲۰۱۶ در نمایشگاه «Jeu De Paume» در پاریس به نمایش درآمد. این پروژه بخشی از یک همکاری خلاقانه طولانی مدت بین این دو هنرمند بود که منجر به عکس‌هایی مانند «اتومیکوس» معروف شد؛ جایی که «دالی» و اشیای اطرافش (از جمله سه گربه) در هوا معلق هستند. در این تصویر، که به احتمال زیاد در هتل «سنت رجیس»، جایی که «دالی» اغلب در نیویورک اقامت داشته، گرفته شده است می‌توان هنرمند را در حال آزمایش بر روی کاغذ کثیف برای الهام گرفتن مشاهده کرد.
سالوادور دالی
«ماتیس» در حال طراحی کلیسای «تسبیح» در ونس
در سال ۱۹۴۹، «ماتیس»، هنرمند فرانسوی، که پس از چند عمل جراحی به دلیل سرطان اثنی‌عشر تقریباً ناتوان شده بود، در ادامه دوستی با یک راهبه و به درخواست او، در حال انجام پروژۀ طراحی کلیسای «تسبیح» در ونس بود. «ماتیس» که نمی‌توانست زیاد حرکت یا حتی گاهی اوقات رختخواب را ترک کند، آپارتمانِ با سقف بلند خود را در هتل «رژینا» واقع در سیمیۀ فرانسه که تقریباً با ابعاد داخلی کلیسا مطابقت داشت به چیزی تبدیل کرد که بعدتر آن را «کارخانه» نامید و با دستیارانش در آن روی تکنیک ابداعی برش (ایجاد فرم‌ها و طرح‌ها با قیچی و کاغذ) که اکنون هم‌چنان هم مشهور است کار کرد.
هنری ماتیس
«فریدا کالو» خودنگاره‌هایش را در «کویوآکان» می‌کشید
در سال ۱۹۲۶، هنرمند مکزیکی، «فریدا کالو» که در سن ۱۸ سالگی در یک تصادف اتوبوسی شدیداً آسیب دید، به مدت سه ماه در بستر و تا پایان عمرش دچار دردی دائمی بود، مادرش سه‌پایه‌ای برای او ساخت که می‌توانست روی تخت با استفاده از آن تا پایان عمرش نقاشی بکشد. او معروف‌ترین آثار خود، مانند «خودنگاره در لباس مخملی» را در آن زمان آفرید.
فریدا کالو
«اندی وارهول» از صحنه خوابیدن «جان گیورنو» فیلم ساخت
«خواب»، فیلمی پنج ساعت و بیست دقیقه‌ای با بازی «جان گیورنو»، شاعری که «وارهول» آن زمان به او عشق می‌ورزید، یکی از اولین تلاش‌های این هنرمند برای فیلم‌سازی بود. این فیلم که به‌عنوان «ضد فیلم» توصیف می‌شود و مطابق با میل «وارهول» برای نمایش امور پیش پا افتاده ساخته شده بود، باعث شد بسیاری از تماشاگران فیلم پول بلیط خود را پس از تماشا در سینما پس بگیرند. کما این که «خواب» درواقع تجربه‌ای از مطالعه توانایی تماشاگر برای درک اثر در خلال تجربه خود فیلم‌ساز بود.
اندی وارهول
«یوکو اونو» و «جان لنون» در اعتراض به جنگ در آمستردام
در سال ۱۹۶۹، در حالی که جنگ ویتنام در خارج از کشور اوج گرفته بود، «یوکو اونو» و «جان لنون» از تبلیغات ایجاد شده در مورد ازدواج خود برای ترویج صلح جهانی با برپایی پروژه «تخت-در» (الهام گرفتن از تحصن‌های جنبش حقوق مدنی) در طول زندگی خود استفاده کردند. آن ها در طول ماه عسل خود در هتل «هیلتون» آمستردام از مطبوعات جهان دعوت کردند تا به مدت دو هفته هر روز بین ساعت ۹ صبح تا ۹ شب از آن‌ها دیدن کنند تا درباره ایده‌های ضد جنگ بحث کنند.
یوکو اونو و جان لنون
خواهرزاده‌های «راگنار کیارتانسون» در حال خواندن آهنگ‌های محلی در پیتسبورگ
این هنرمند اجرایی (Performance) ایسلندی برای نمایشگاه سال ۲۰۱۱ خود با نام «آهنگ‌های راگنار کیارتانسون»، از خواهرزاده‌های خود به نام هنری «خواهران لیفسدوتیر» دعوت کرد تا در یک اجرای طولانی شرکت کنند که در آن سه دختر هر روز به مدت شش ساعت در طول سه هفته روی تخت می‌نشستند و آهنگی از این هنرمند را مکرر می‌خواندند. او به گالری گفته بود: «من در یک کمون هیپی در نیکیاسالکای لهستان، داخل یک ننو روبه روی یک عمارت قدیمی که توسط جنگل و مزارع بی پایان لهستانی احاطه شده بود گیتار می زدم. در آن جا بچه‌ها برهنه می‌دویدند، هنرمندان مجسمه‌هایی روی درخت‌ها می‌ساختند و بالن‌ها را به هوا می‌فرستادند… من همان طور که در ننو دراز کشیده بودم، سعی کردم شعر «آهنگ» از «آلن گینزبرگ» را به خاطر بیاورم… ناگهان چیزی از یکی از خواب‌هایم را به یاد آوردم. کوبیدن، به خواب رفتن، کوبیدن، به خواب رفتن. سپس این آهنگ به آرامی بر اساس آن چه از شعر در حافظه من باقی مانده بود ظاهر شد… بعدتر من برای اجرای یک نمایش در کارنیج دعوت شدم. در آن جا عصر طلاکاری، سالن‌های صنعتی مرمر و مجسمه‌هایی که انگار از پایین به درون نگاه می‌کردند من را دوباره یاد آن آهنگ انداختند و به خواهرزاده‌هایم فکر کردم. آن‌ها باید این جا بازی کنند. در یک تخت واقع در سالن مجسمه سازی.»
راگنار کیارتانسون
«تریسی امین» در حال گذار از یک جدایی در لندن
«تخت من»، اجرای جنجالی «تریسی امین» در سال ۱۹۹۸ در واکنش به یک دوره افسردگی که هنرمند پس از پایان یک رابطه تجربه کرد، ساخته شد. ظاهراً «امین» چند روزی از رختخواب بیرون نمی‌آمد اما به درون سیاهچاله‌ای از الکل و نفرت از خود فرو می‌رفت. این اثر با جملۀ «هرکسی می‌توانست تخت‌خوابی را نشان دهد» مورد انتقاد قرار گرفت که «امین» در پاسخ معروفش گفت: «خب پس چرا این کار را نکردند؟» این مجسمه اکنون در تیت بریتانیا در کنار دو نقاشی رنگ روغن «فرانسیس بیکن» قرار دارد.
تخت خواب تریسی امین
«مارک تواین» برای زندگی‌نامه خود در نیویورک یادداشت می‌نوشت
«مارک تواین» در سال ۱۹۰۲ از روی رختخواب به «نیویورک تایمز» می‌نویسد: «فقط گاهی آن را (نوشتن را) در رختخواب امتحان کنید. با لوله‌ای در دهان و تخته‌ای روی زانوهایم می‌نشینم و خط‌خطی می‌کنم. فکر کردن کار آسانی است، و انرژی زیادی برای حرکت دادن انگشتانتان و پایین آوردن کلمات وجود ندارد.» در این عکس که به درخواست او در سال ۱۹۰۶ گرفته شده است، او به احتمال زیاد در حال کار بر روی خاطرات خود با «آلبرت پین» نویسنده است که در چهار سال آخر عمر «تواین» با او زندگی کرده و تنها بیوگرافی مستند را از او نوشته است.
مارک تواین
منبع: مقاله «هشت هنرمندی که شاهکارهایشان را در تخت خواب خلق کردند» در وب سایت www.huckmag.com
مترجم: بیتا بیات
