«فیلم و ایدئولوژی در ایران»

فیلم‌های سینمای ایران در حالی در دهۀ هشتاد تولید و اکران می‌شدند که متأثر از تحولات جامعۀ پساجنگ ایران بودند. سینمایی که همواره دولتی و متأثر از سرمایه و صنعت فرهنگی بود، می‌خواست به‌واسطۀ تغییرات گفتمانی پوست بیندازد و کارکردهای سرگرمی، کارآفرینی و اجتماعی خود را نیز حفظ کند. با این ‌حال، این سینما نه اجازه و نه امکان خودمختاری داشت. چراکه گفتمان‌های سیاسی و فرهنگ عامه، با نفوذ به فیلم‌های سینمایی ایدئولوژی‌های خود را درون آن تکثیر می‌کردند. ایدئولوژیِ عوامل فیلم‌سازی بر فیلم‌ها بارگذاری می‌شد و سپس به فیلتر دستگاه‌های دولتی و غیردولتی می‌رسید تا در نهایت به مخاطبِ ایدئولوژی‌زده قالب شود. این ساحت‌های چندگانه، از خاک فرهنگ عامۀ مردم ایران تغذیه می‌کردند تا عقل سلیم مردم را دست‌کاری، تحریف یا بازتولید کنند.